บทความและเรื่องราวดีๆ ของหนุ่มร่างสูงคนหนึ่ง

                               ในตอนนี้จะเป็นตอนสุดท้ายของซีรี่ส์ เรื่องเล่า และความในใจวันรับปริญญาของผมนะครับ ตอนนี้ผมจะเล่าแบบจัดเต็มให้ทุก ๆ คนได้เข้าใจ และรับรู้ เนื้อหาตอนนี้คือแบบ..เข้มข้น ข้นจนมันเลยล่ะครับ อิอิ ตอนนี้จะเเป็นเรื่องของออทิสติก สิ่งที่อยากฝากแก่ทุก ๆ คนในเรื่องนี้ สรุปและทิ้งท้ายในตอนเดียวกันนะครับ ตอนนี้จะเป็นเรื่องราวที่ห้ามพลาด ผมจะฝากถึงทุก ๆ คน ทั้งคนที่เป็นเพื่อนใน Facebook หรือไม่ได้เป็นเพื่อนก็ตาม ทั้งคนที่เข้ารับและไม่ได้เข้ารับปริญญา ขอให้อ่านตอนนี้ จะผิดหรือถูกกันอย่างไร ค่อยว่ากันอีกทีนะครับ เรื่องออทิสติก & ก้าวสู่สังคม                   เรื่องนี้จะเป็นความรู้ทั่วไปที่เสริมเนื้อหาเกี่ยวกับบทความตอนนี้นะครับ ผมเชื่อว่าบางคนพอที่จะเข้าใจคำ ๆ นี้นะครับ คำว่า "ออทิสติก" คือบุคคลคนหนึ่ง ที่ดูเหมือนกันกับคนปกติ แต่จะมีความผิดปกติในระบบประสาทและระบบสมอง ทำให้เกิดการแสดงออกที่ไม่เหมือนกันกับคนอื่น อาทิ การพูด กริยาท่าทาง ความคิด การมองโลก การเข้าสังคม การแสดงออก บุคคลออทิสติกจะชอบทำอะไรซ้ำ ๆ ชอบพูดแต่เรื่องที่สนใจ ชอบอยู่ในโลกของตัวเอง ชอบหมกม

                ในตอนที่แล้ว ผมก็ได้กล่าวขอบคุณบุคคลที่เกี่ยวข้อง  ทีนี้ในตอนที่ 5 จะเป็นการเล่าเรื่องราวของผม ผมไม่ได้มีเจตนาที่จะประจานตัวเอง แต่อยากให้เพื่อน ๆ ได้เรียนรู้และเข้าใจมุมมองต่าง ๆ มากขึ้น เพื่อที่จะให้อยู่ร่วมกันได้โดยที่ผมก็ต้องเรียนรู้ ปรับตัว และเข้าใจบริบทของคนอื่นด้วยเช่นกัน เอาง่าย ๆ คือเรียนรู้ไปด้วยกันนั่นเองครับ เรื่องราวของเรา..ที่อยากให้รู้               เรื่องที่ผมจะเล่าคือเรื่องราวของผม ผมต้องยอมรับตรง ๆ ว่าผมอยากมีโอกาสพูดคุย ได้รับการดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี ผมคาดหวังว่าผมอยากให้เข้าไปอยู่ในสังคมได้ อยู่ร่วมกันได้อย่างมีความสุข มีอะไรก็สามารถช่วยเหลือซึ่งกันและกันได้ (ไม่เอาเรื่องเงินนะครับ) มีอะไรก็คุยกันได้ แต่ผมจะไม่เข้าไปแทรกแซงใด ๆ ทั้งสิ้น บางคนถามว่า "ทำไมถึงอยากให้คนมาสนใจผม" จริง ๆ แล้ว ผมเชื่อว่าทุกคนก็คงไม่ต่างกับผมเท่าไรหรอกนะครับ แต่อยากให้ผมได้มีพื้นที่ในสังคม อยู่ร่วมกันในสังคมได้ และอยากให้การเข้าสังคมของผมเป็น Case Study ให้กับหลาย ๆ คนต่อไปในอนาคต                ในเรื่องของความถนัด ผมจะถนัดสวนกระแสนิดนึงนะครับ ผมจะชอบเพลงยุค 80-

              คำว่า Buddy (บัดดี้) บางคนก็พอจะทราบว่า บัดดี้คืออะไร แต่สำหรับคนที่ยังไม่ทราบ คำว่าบัดดี้หมายถึง เพื่อน 2 คนที่สนิทกัน ที่ต้องทำสิ่งต่าง ๆ ร่วมกันอย่างสม่ำเสมอ ไม่ว่าจะเป็น การเรียน การใช้ชีวิต การทำงาน การเดินทาง การผจญภัย เป็นต้น บัดดี้จะต้องคอยดูแลช่วยเหลือเพื่อน หากเขาเกิดอันตราย เกิดปัญหา ความทุกข์ ความเครียด และสถานการณ์อื่น ๆ อีกมากมาย บัดดี้จะต้องแบ่งปัน ทั้งความรุ้ ทักษะ ประสบการณ์ ปัญหาและอุปสรรค ที่จะพาเข้าออกจากปัญหา และทำงานให้สำเร็จจงได้  ในวิกิพิเดีย ได้มีการอธิบายถึงคำว่า Buddy System (ระบบบัดดี้) ขึ้น โดยมีความหมายว่า "  เป็นกระบวนการที่บุคคลสองคนคือ "เพื่อน" ทำงานร่วมกันเป็นหน่วยเดียวเพื่อให้พวกเขาสามารถตรวจสอบและช่วยเหลือซึ่งกันและกัน  ตามพจนานุกรมเมอร์เรียม-เว็บสเตอร์ การใช้วลี “ระบบบัดดี” ที่รู้จักกันครั้งแรกนั้นย้อนกลับไปถึง ค.ศ. 1942 เว็บสเตอร์ยังคงนิยามระบบบัดดี้ว่าเป็น “ข้อตกลงที่มีการจับคู่บุคคลสองคน (เพื่อความปลอดภัยร่วมกันในสถานการณ์อันตราย)”  ระบบบัดดีนั้นโดยทั่วไปจะทำงานร่วมกันเป็นคู่ในกลุ่มใหญ่หรือตามลำพัง บุคคลทั้งสองต้องทำ

                          จากตอนที่ 3 ที่ได้กล่าวถึงความรู้สึกของตนเองที่ได้รับปริญญาแล้ว ตอนนี้จะเป็นตอนที่ผมต้องกล่าวขอบคุณทุก ๆ คน ที่มีส่วนเกี่ยวข้องในชีวิตของผม เป็นแรงผลักดันให้ผมได้มาอยู่ถึงจุด ๆ นี้ การที่ผมจะมาอยู่ตรงนี้ นอกจากตนเองจะต้องมีความพยายามแล้ว ผมก็จะต้องมีบุคคลที่เกี่ยวข้องในการดูแล ช่วยเหลือ ให้คำปรึกษา และช่วยกันนำพาผมให้มีทุก ๆ วันนี้ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่คนธรรมดาอย่างผมจะก้าวมาตรงนี้ แต่ทุกอย่างก็ได้พิสูจน์ว่า "เป็นไปได้เสมอ" การที่ผมจะกล่าวขอบคุณในครั้งนี้ ผมไม่สามารถที่จะกล่าวครบทุกคนได้ ผมต้องขออภัยทุก ๆ คนมา ณ ที่นี้ด้วย              คนแรกที่ผมต้องขอขอบคุณคือ อ.ชูศักดิ์ จันทยานนท์ ที่เปิดโอกาสให้ผมได้มาทำกิจกรรมต่าง ๆ ของมูลนิธิออทิสติกไทย อีกทั้งนำพาพวกผมให้เข้าสู่การทำงาน การแสดงควารู้-ความสามารถในสิ่งที่ถนัดการออกงานตามสถานที่ต่าง ๆ และการเข้าสังคมได้อย่างมีความสุข ขอบคุณ อ.ชูศักดิ์ที่มอบโอกาสให้ผมได้อยู่ในสังคมได้ดังคนปกตินะครับ ท่านต่อมาที่ต้องขอขอบคุณคือ อ.ปราโมทย์ ธรรมสโรช ที่ได้ดูแลพวกผมดังเป็นลูกคนหนึ่งเลยทีเดียว คอยถามสารทุกข์สุขดิบพวกผมอย

                          คำว่า "สังคม" ในที่นี้ทุกคนจะต้องได้ยินแน่นอน เพราะเราอยู่ร่วมกันทุกวัน เราเจอกันทุกวัน เราต้องอยู่ร่วมกันทุกวัน ในคำว่า "สังคม" ตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถานได้กล่าวว่า  "สังคม [คมมะ] น. คนจํานวนหนึ่งที่มีความสัมพันธ์ต่อเนื่องกันตามระเบียบกฎเกณฑ์ โดยมีวัตถุประสงค์สําคัญร่วมกัน เช่น สังคมชนบท วงการหรือสมาคมของคนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง เช่น สังคมชาวบ้าน. ว. ที่เกี่ยวกับการพบปะสังสรรค์หรือชุมนุมชน เช่น วงสังคม งานสังคม. (ป.).[คมมะ] น. คนจํานวนหนึ่งที่มีความสัมพันธ์ต่อเนื่องกันตามระเบียบกฎเกณฑ์ โดยมีวัตถุประสงค์สําคัญร่วมกัน เช่น สังคมชนบท วงการหรือสมาคมของคนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง เช่น สังคมชาวบ้าน. ว. ที่เกี่ยวกับการพบปะสังสรรค์หรือชุมนุมชน เช่น วงสังคม งานสังคม. (ป.)."               ในความคิดของผม คำว่า "สังคม" คือคนที่มีมากกว่า 1 คน ที่มีความสัมพันธ์ต่อเนื่อง โดยมีจุดมุ่งหมายและความสนใจร่วมกัน และอยู่ร่วมกันตามระเบียบกฎเกณฑ์ แล้วทำไมในสังคมต้องมีกฎเกณฑ์ล่ะ คำตอบคือ 1) เพื่อหาฉันทามติร่วมกันในการอยู่ร่วมกันให้เกิดปัญหาน้อยที่สุด 2)

            จากตอนที่ 2 เมื่อคราวที่แล้ว ผมตั้งใจจะเขียนตอนที่ 3 ในสัปดาห์ที่แล้ว แต่ว่า่ผมมีภารกิจค่อนข้างเยอะ ผมเลยมาเล่าในวันนี้นะครับ ผมต้องขอโทษทุก ๆ คนมาในโอกาสนี้นะครับ ในตอนที่ 3 นี้ ผมจะระบายความรู้สึกทั้งหมดที่เกี่ยวกับการรับปริญญานะครับ การเล่าครั้งนี้ผมจะพยายามเล่าให้เต็มที่ และจัดเต็มทุกประเด็น ครับผม จริง ๆ ผมอยากจะมีโอกาสเจอและพูดคุยกับหลาย ๆ ครน แต่ทว่า ทุกคนต่างมีหน้าที่ ต่างมีภารกิจ ที่อาจจะว่างไม่ตรงกัน ผมก็เลยถือโอกาสที่จะเล่าสู่กันฟัง ในตอนนี้จะเล่าถึงความรู้สึกที่ค้างอยู่ในใจ งั้นมาเริ่มอ่านกันเลยนะครับ               ถ้าถามว่าผมมีความรู้สึกอย่างไรที่ผมมาอยู่ตรงนี้ ผมบอกแบบไม่อวยนะครับ.. " ทึ่งอย่างรุนแรง "          ถามว่าทำไมผมถึงคิดเช่นนั้น ผมไม่ได้คิดแบบอวยตนเองและเข้าข้างตนเองนะครับ การที่ผมจะมาถึงตรงนี้ได้นั้น ไมได้ง่าย ๆ เลยนะครับ การที่ผมนั่งหลับ,ทำอะไรไม่เป็น,เรียนไม่รู้เรื่อง ผมผ่านมาหมดแล้วครับ และยิ่งกว่านั้น ผมเคยขึ้นต่อหน้าเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ อีกทั้งหลายครั้งก็จะมีคนถามว่า "โปรเจคเสร็จยัง " ถามจนผมแทบจะอายแทรกแผ่นดิน แต่สุดท้าย ก็