สัปดาห์แรกในชีวิตเมืองกรุงของคนพิเศษ

 สัปดาห์แรกในชีวิตเมืองกรุง

อัษฎากรณ์ ขันตี 

        

        มันเป็นเรื่องปกติ ที่ทุกคนจบแล้วต้องหางานทำ ซึ่งผมก็หนีไม่พ้นวัฏจักรนี้ ผมจบปริญญาตรีที่มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรีเมื่อเดือนกันยายนที่ผ่านมา  ผมได้พักแค่เดือนเดียว จากนั้นผมได้มาทำงานเลยครับ ผมโชคดีมาก ๆ ที่ถูกทางผู้ให้ให้ความสำคัญ ถามว่าผมมาทำงานที่นี้ได้อย่างไร ตอบได้เลยครับว่าทาง อ.ชูศักดิ์ จันทยานนท์ ได้โทรมาหาผมทางไลน์ครับ   

        ผมได้เดินทางออกจากเพชรบุรีประมาณ 12.30 น. ในวันที่ 1 พฤศจิกายน ผมได้พูดคุยกับคนที่บ้านว่า ผมก็อยู่ได้นะ  ผมทำใจมาแล้ว ผมได้หลงทางประมาณสักพัก ก่อนจะถึงหอประมาณ 15.00 น. ซึ่งหอพักมีชื่อว่า หอพักบ้านเพลงกลางสวนครับ 

ภาพที่ 1-3 หอพักบ้านเพลงกลางสวน

        จากนั้นผมได้พักผ่อนยาว ๆ มีแม่อยู่เป็นเพื่อน 3 วัน ผมได้นอนประมาณ 22.00 น. ก่อนที่จะเริ่มงานในวันที่ 2 พฤศจิกายนครับ ผมได้ทำงานที่มูลนิธิออทิสติกไทย ตลิ่งชัน ตอนเช้าวันแรก ผมแทบจะยังไม่ค่อยชินเลยครับ 

ภาพที่ 4 วันทำงานวันแรกของผม

         

        จากนั้นวันแรก ผมได้ไปหาครูเล็ก เพื่อชี้แจงรายละเอียดคร่าว ๆ เรื่องของการทำงาน ต่อมาผมได้ไปอยู่กับครูณะ และครูนุ ซึ่งอยู่แผนกไอทีของมูลนิธิครับผม ช่วงบ่าย ๆ ผมได้ไปพบ อ.ชูศักดิ์ จันทยานนท์ เกี่ยวกับเรื่องการทำงาน จากนั้นทดสอบความรู้กับครูนุ ก่อนที่จะกลับบ้านครับ 

        สัปดาห์แรกที่ได้ทำงาน ยังไม่มีอะไรมาก แค่ทดสอบความรู้ ทดลองงาน และใช้งานเล็ก ๆ น้อย ทุก ๆ วันจันทร-ศุกร์ ช่วงเช้าต้องมาเข้าแถว ดูแลน้อง ๆ พอเลิกแถวแล้ว ผมต้องมาโฮมรูมกับเยาวชนที่ตึกครับ จากนั้นผมมาทำงานกับครูนุ และถามว่า ตอนเที่ยงผมกินข้าวกับอะไร ผมทานบะหมี่-เกี๊ยว และน้ำส้มจาก All Cafe ครับ ตกบ่ายผมมาช่วยงานกับครูนุ ถามว่าผมช่วยอะไรบ้างสัปดาห์นี้ ให้ถือว่าเป็นช่วงปรับตัว ให้รู้จักเพื่อนใหม่ สถานที่ บุคลากรต่าง ๆ และตารางงานก็ยังไม่ได้เลยครับ ได้สัปดาห์หน้า ผมตั้งใจที่จะเป็นนักเขียน และพัฒนาระบบสำหรับงานด้านคนพิการ และออทิสติก เป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ

 

ภาพที่ 5 ซ้ายมือ เป็นโฮมรูมช่วงเช้า ภาพที่ 6 ขวามือ เป็นช่วงที่ดูแลเด็กเข้าแถวเคารพธงชาติ

        สำหรับโต๊ะทำงานของผม ผมอยู่ห้องเดียวกับครูณะ และครูนุ 

ภาพที่ 7-8 โต๊ะทำงานของผม 

        ชีวิตนอกเวลาทำงานนะครับ ช่วงเย็น ๆ ผมได้ไปทานข้าวแถว ๆ ข้าง วัดเพลงครับ ซึ่งคนในย่านนั้นน่ารัก เป็นมิตร เป็นกันเองกับผมมาก ๆ กับข้าวมีทั้งอาหารตามสั่ง ข้าวเหนียว ไก่ย่าง ร้านค้า ร้านซักรีด เป็นต้น 

ภาพที่ 7-12 ชาวบ้านแถว ๆ วัดเพลง

        น้อง ๆ ออทิสติกที่ผมได้รู้จัก คนแรกชื่อน้องนัท เป็นคนกรุงเทพ-อยุธยา เป็นเด็กที่เก่งเกม และไอทีมาก ๆ สามารถลงวินโดว์ และซ่อมคอมได้ เป็นคนที่ชอบเล่าเรื่องเกมมาก ๆ คนหนึ่งครับ มีความฝันจะเป็นโปรแกรมเมอร์ คนที่สองชื่อน้องเอ็ม มีความสามารถจำเพลงลูกทุ่ง และรายการทีวีได้อย่างแม่นยำ ตั้งใจว่าจะทำงานหาเลี้ยงตนเอง และทำงานด้านบันเทิง ไม่ธรรมดาจริง ๆ ครับ 

ภาพที่ 13 ซ้ายมือ ผมกับน้องนัท ภาพที่ 14 ขวามือ ผมกับน้องเอ็ม

        สำหรับสถานที่เดินเล่นที่ผมแนะนำนะครับ คือ ฟูดวิลล่า อยู่ไม่ไกลจากที่ทำงานของผม ห่งแค่ 1-2 กิโลเมตร ผมนั่งวินมอเตอร์ไซค์มาเที่ยวครับ ค่าใช้จ่ายไปกลับจากหอของผมอยู่ที่ 50 บาทครับ ผมเดินเล่นมาเกือบชั่วโมง อาหารที่นั่นมีตั้งแต่อาหารตามสั่ง อาหารยอดฮิต ไปจนถึงเสื้อผ้าอีกด้วย ผมได้ทานข้าวหมูกรอบ ก่อนที่จะซื้อน้ำเต้าหู้ และปาท่องโก๋ ก่อนกลับบ้าน

ภาพที่ 14-15 บรรยากาศใน ฟู๊ดวิลล่า ราชพฤกษ์

ภาพที่ 16 ข้าวหมูกรอบ

        สรุปว่า การอยู่ในกรุงเทพ ทำให้ผมรู้จักมารยาท การคิด แก้ปัญหา แต่ที่สำคัญ ผมมีความสุข และเข้มแข็งมากขึ้น ผมได้มีทีกวันนี้ ผมขอขอบคุณ อ.ชูศักดิ์ จันทยานนท์ ที่มอบโอกาสให้กับผม และขอบคุณครอบครัวที่ทำให้ผมมีวันนี้ ผมเชื่อว่า การที่จะได้ทุกอย่างมาล้วนผ่านการต่อสู้ทั้งสิ้น ผมจะตั้งใจทำหน้าที่ให้ดีที่สุด ลบทัศนคติที่ไม่ดีของคนออทิสติกออกไป ผมเป็นกำลังใจให้ทุกคนนะครับ สวัสดีครับ

อัษฎากรณ์ ขันตี

7 พฤศจิกายน 2563